Mutolere Medical Hospital
Door: Werner van der Wolf
Blijf op de hoogte en volg ElizeenWerner
02 Februari 2013 | Oeganda, Mutolere
Zo daar zit ie dan! Onder een afdakje, laptop op schoot. Voor mij een klein kerkje, rechts het chirurgische gedeeldte van het ziekenhuis en overal waar ik kijk wolken, waardoor de vulkanen en de bergen niet goed zichtbaar zijn. Temperatuur zo'n 20 graden en vochtig. Het ruikt hier naar kruiden.
De reis, ja laat ik daar mee beginnen. Ik vroeg mij al af waarom ik pas om 22.20 uur lokale tijd aan zou komen, terwijl het 8,5 uur vliegen was. Ik vertrok namelijk om 10.05 van Schiphol na een warm afscheid van mijn lieve ouders en zus. Maar wat bleek, we stopten in eerst in Kigali, Rwanda, daarna na een uur naar Entebbe te vliegen. Nou ja maakt allemaal niet uit.
Daar werd ik netjes opgehaald door een jonge gast die mijn naar het ICU Guesthouse in Kampala bracht. Das ongeveer 45 km. Deze jongenman reed keurig netjes en dat moet ook wel. Links, rechts boven en onder halen ze je hier in. Fietsers, boda-boda's (brommers) en wandelaars lopen over het trieste asfalt. Hij liet mij heel Kampala zien, inclusief de rooie buurt, maar ja daar konden we nou net Ugandese Chillings regelen. Om 01.00 uur was ik dan eindelijk in dat gasthuis. Om 05.30 ging ik er weer uit, want ik wilde zo snel mogelijk naar de plaats van bestemming.
Om 07.00 zat ik in de Postbus naar Kisoro, das ongeveer 500 km naar het zuidwesten. Er gebeurde trouwens iets prachtigs afrikaans vooraf gaand. Ik sta in de rij om een kaartje te halen, zegt die gast he leg die koffer en je spullen even daar neer. Ik zag dat meerdere mensen dat deden, dus ja ik dan ook maar. Niet veel later loopt hij met een Duitse herder langs alle spullen om te zien of er geen verboden middelen inzitten.
Nou moeve met die hond, want ik wil een kaartje kopen.
Dat kaartje dat kostte 30.000 Oegandese Chilling, das 9 euro voor 500 km in een bus. En wat voor een bus, groot, rood en lelijk.
Ik gooide die koffer onderin, ik legde mijn tas in het bovenrek en hield mijn gitaar tussen mijn benen. En na twee uur had ik er al spijt van dat ik dat ding meegenomen had. Het is een wonder dat ik geen trombose heb geschoten.
Telkens als je een dorp binnen rijdt dan zijn er een paar hobbels, 100 meter verder op nog meer, en na afloop nog een paar. En die moet je rustig nemen, maar 500 km lang ik werd knetter gek. Onderweg, via Masaka, MBarra, Kabale dan uiteindelijk Kisoro.
Een ding viel mij om in vergelijking met 2008, de weg was beter, de mensen waren beter doorvoed en de sfeer was vriendelijk. En overal zag ik vrouwen en ja mannen op het lang werken.
De weg was trouwens niet overal goed, tussen Mbarre en Kabale, zijn ze nog hard met de weg bezig, dus werkelijk ik ben blij dat ik dat overleefd heb. Vervolgens zijn de laatste 80 km, nog beter dan in Nederland en dat moet ook wel, want we reden de bergen in.
Ze noemen dit klein Zwitserland en gezien de terasvormige landbouw begrijp ik dat wel, neem daarbij veel spitse, groene toppen en ik begin spontaan Frans te praten.
Maar door die gigantische vermoeidheid, en die fokking irritante Afrikaanse vrolijke muziek, was ik blij dat ik er was.
Net voor het einde zag ik Kisoro liggen, een stadje met 30.000 inwoners schat ik, met op de achtergrond 4 oude vulkanen, en nog een paar meertjes in de buurt, ik ga dat beeld nooit meer vergeten.
Ik werd opgehaald door Dr. Veen en zijn vrouw naar Mutolere en ik at was met ze.
Daarna ben ik naar het gasthuis hier gegaan, waar ook een aantal Amerikaanse dokters verblijven. Zij doen de interne, ik de chirurgie, maar eigenlijk is het gewoon zien en kijken.
Vrijdag liep ik mee met de visite over de surgical ward. Wat een chaos. Overal mensen, en die lucht, dus snel een raam open.
Een bovenbeensbreuk opereren? Nee, gewoon eraan trekken voor een paar weken en hopen dat het aan elkaar groeit, de reden hiervoor is de grote kans op wondinfectie.
En kinderen en volwassenen met abcessen en botontstekingen op de meest rare plekken. Er was een man die met een banga (een groot snijmes, waarmee ze houthakken en planten kapot snijden), zichzelf bijna van zijn voet had ontdaan.
Ik wil een bijzondere casus eruit lichten: een meisje, ik schat haar rond de 10 jaar, heeft een auto ongeluk meegemaakt, wat er precies gebeurt was weten we niet. Mogelijk is haar schedel ingedeukt en hebben ze de huid om haar hoofd dichtgehecht. Ik zie een vrolijk meisje met ogen zo dik, dat ze niet kan kijken, ik voel haar hoofd en ik voel op de plek waar haar schedel moet zitten geen schedel. Geloof me das schrikken.
's Middags hebben we een paar hechtingen verwijderen en er kwam me een hoop pus vandaan, vervolgens bleef er een drain achter. En dat meisje heeft nu een soort van buis door haar hoofd lopen, het bovenste gedeelte dan. Ik ga zo eens kijken hoe het met haar gaat.
Onder het motto een lekkere warme douche, nee dat kennen ze hier niet. Toen ik een woordgrap maakte van 'I don't like colden showers', was ik de enige die lachte, ze snapte hem niet. Maakt niet uit. Elke ochtend is er om 07.30 ontbijt en 's middags en 's avonds moet ik zelf wat in elkaar draaien. Ik heb een man met een moestuin ontdekt, daar haal ik de meest verse groenten. Ik scoorde wat rijst en wat aardappelen, dus voorlopig zit ik goed.
Zeker als die aardige Amerikanen je gisterenavond meevragen uit eten in Kisoro. Das een leuk mountainbike parcourtje dat ik nog wil proberen, maar dat komt nog.
Vanmiddag ga ik met ze naar een meertje hier in de buurt, maar daarover de volgende keer meer.
Het is een totaal andere wereld op deze wereld, maar het is leerzaam en ik kan hier wat mensen helpen. Ik moet nog kijken hoe lang ik dit allemaal gaan doen, want buurtland Congo, das hier 50 km vandaan, is rebbellen aan het trainen om de overheid aldaar omver te werpen.
Totdat die tijd een spannend muziekje vanaf Mutolere Medical Hospital, veilig ommuurt:P
Groet uit mijn hart!!!
Wurn
De reis, ja laat ik daar mee beginnen. Ik vroeg mij al af waarom ik pas om 22.20 uur lokale tijd aan zou komen, terwijl het 8,5 uur vliegen was. Ik vertrok namelijk om 10.05 van Schiphol na een warm afscheid van mijn lieve ouders en zus. Maar wat bleek, we stopten in eerst in Kigali, Rwanda, daarna na een uur naar Entebbe te vliegen. Nou ja maakt allemaal niet uit.
Daar werd ik netjes opgehaald door een jonge gast die mijn naar het ICU Guesthouse in Kampala bracht. Das ongeveer 45 km. Deze jongenman reed keurig netjes en dat moet ook wel. Links, rechts boven en onder halen ze je hier in. Fietsers, boda-boda's (brommers) en wandelaars lopen over het trieste asfalt. Hij liet mij heel Kampala zien, inclusief de rooie buurt, maar ja daar konden we nou net Ugandese Chillings regelen. Om 01.00 uur was ik dan eindelijk in dat gasthuis. Om 05.30 ging ik er weer uit, want ik wilde zo snel mogelijk naar de plaats van bestemming.
Om 07.00 zat ik in de Postbus naar Kisoro, das ongeveer 500 km naar het zuidwesten. Er gebeurde trouwens iets prachtigs afrikaans vooraf gaand. Ik sta in de rij om een kaartje te halen, zegt die gast he leg die koffer en je spullen even daar neer. Ik zag dat meerdere mensen dat deden, dus ja ik dan ook maar. Niet veel later loopt hij met een Duitse herder langs alle spullen om te zien of er geen verboden middelen inzitten.
Nou moeve met die hond, want ik wil een kaartje kopen.
Dat kaartje dat kostte 30.000 Oegandese Chilling, das 9 euro voor 500 km in een bus. En wat voor een bus, groot, rood en lelijk.
Ik gooide die koffer onderin, ik legde mijn tas in het bovenrek en hield mijn gitaar tussen mijn benen. En na twee uur had ik er al spijt van dat ik dat ding meegenomen had. Het is een wonder dat ik geen trombose heb geschoten.
Telkens als je een dorp binnen rijdt dan zijn er een paar hobbels, 100 meter verder op nog meer, en na afloop nog een paar. En die moet je rustig nemen, maar 500 km lang ik werd knetter gek. Onderweg, via Masaka, MBarra, Kabale dan uiteindelijk Kisoro.
Een ding viel mij om in vergelijking met 2008, de weg was beter, de mensen waren beter doorvoed en de sfeer was vriendelijk. En overal zag ik vrouwen en ja mannen op het lang werken.
De weg was trouwens niet overal goed, tussen Mbarre en Kabale, zijn ze nog hard met de weg bezig, dus werkelijk ik ben blij dat ik dat overleefd heb. Vervolgens zijn de laatste 80 km, nog beter dan in Nederland en dat moet ook wel, want we reden de bergen in.
Ze noemen dit klein Zwitserland en gezien de terasvormige landbouw begrijp ik dat wel, neem daarbij veel spitse, groene toppen en ik begin spontaan Frans te praten.
Maar door die gigantische vermoeidheid, en die fokking irritante Afrikaanse vrolijke muziek, was ik blij dat ik er was.
Net voor het einde zag ik Kisoro liggen, een stadje met 30.000 inwoners schat ik, met op de achtergrond 4 oude vulkanen, en nog een paar meertjes in de buurt, ik ga dat beeld nooit meer vergeten.
Ik werd opgehaald door Dr. Veen en zijn vrouw naar Mutolere en ik at was met ze.
Daarna ben ik naar het gasthuis hier gegaan, waar ook een aantal Amerikaanse dokters verblijven. Zij doen de interne, ik de chirurgie, maar eigenlijk is het gewoon zien en kijken.
Vrijdag liep ik mee met de visite over de surgical ward. Wat een chaos. Overal mensen, en die lucht, dus snel een raam open.
Een bovenbeensbreuk opereren? Nee, gewoon eraan trekken voor een paar weken en hopen dat het aan elkaar groeit, de reden hiervoor is de grote kans op wondinfectie.
En kinderen en volwassenen met abcessen en botontstekingen op de meest rare plekken. Er was een man die met een banga (een groot snijmes, waarmee ze houthakken en planten kapot snijden), zichzelf bijna van zijn voet had ontdaan.
Ik wil een bijzondere casus eruit lichten: een meisje, ik schat haar rond de 10 jaar, heeft een auto ongeluk meegemaakt, wat er precies gebeurt was weten we niet. Mogelijk is haar schedel ingedeukt en hebben ze de huid om haar hoofd dichtgehecht. Ik zie een vrolijk meisje met ogen zo dik, dat ze niet kan kijken, ik voel haar hoofd en ik voel op de plek waar haar schedel moet zitten geen schedel. Geloof me das schrikken.
's Middags hebben we een paar hechtingen verwijderen en er kwam me een hoop pus vandaan, vervolgens bleef er een drain achter. En dat meisje heeft nu een soort van buis door haar hoofd lopen, het bovenste gedeelte dan. Ik ga zo eens kijken hoe het met haar gaat.
Onder het motto een lekkere warme douche, nee dat kennen ze hier niet. Toen ik een woordgrap maakte van 'I don't like colden showers', was ik de enige die lachte, ze snapte hem niet. Maakt niet uit. Elke ochtend is er om 07.30 ontbijt en 's middags en 's avonds moet ik zelf wat in elkaar draaien. Ik heb een man met een moestuin ontdekt, daar haal ik de meest verse groenten. Ik scoorde wat rijst en wat aardappelen, dus voorlopig zit ik goed.
Zeker als die aardige Amerikanen je gisterenavond meevragen uit eten in Kisoro. Das een leuk mountainbike parcourtje dat ik nog wil proberen, maar dat komt nog.
Vanmiddag ga ik met ze naar een meertje hier in de buurt, maar daarover de volgende keer meer.
Het is een totaal andere wereld op deze wereld, maar het is leerzaam en ik kan hier wat mensen helpen. Ik moet nog kijken hoe lang ik dit allemaal gaan doen, want buurtland Congo, das hier 50 km vandaan, is rebbellen aan het trainen om de overheid aldaar omver te werpen.
Totdat die tijd een spannend muziekje vanaf Mutolere Medical Hospital, veilig ommuurt:P
Groet uit mijn hart!!!
Wurn
-
02 Februari 2013 - 10:54
Melin:
Jeej het is goed gegaan, je bent veilig en wel op de plaats van bestemming. Wat een reis en wat een indrukken! Surrealistisch als je, net als ik, gewoon weer op de bank onder je dekentje met een laptop op schoot zit. Voor mij niks veranderd, voor jou ZO veel. Je kunt daar in ieder geval genoeg mooie dingen doen, ze kunnen je hulp er goed gebruiken. Succes en ik kijk uit naar je volgende update!
Xx -
02 Februari 2013 - 22:46
Marlies Kleinhoven:
Wat een prachtig verhaal Werner, ongelooflijk wat je in zo'n korte tijd al hebt meegemaakt.
Ben onder de indruk.
Geniet van je avontuur en het prachtige werk wat je daar doet.
Groetjes je collega uut meppel. -
02 Februari 2013 - 22:58
Monique:
Hee Werner, leuk om te lezen hoe je reis was en het vervolg. Gelijk al zoveel bijzonders meemaken het is nogal wat. Geniet van de ervaring en je zult hier zeker met een goed gevoel aanwezig zijn. Ik ga zeker je verslagen in de gaten houden. Veel succes en geniet ervan! Groetjes Monique -
03 Februari 2013 - 14:57
Pa, Mama En Rambo:
Beste Werner,
Wat een a -
03 Februari 2013 - 15:17
Pa, Mama En Rambo:
Beste Werner,
Wat een reis heb jij alweer beleefd. Je reisverslag is weer mooi om te lezen. Wat een indrukken heb je in deze korte periode alweer meegemaakt. Welke verschillende dieren en planten zijn in jouw omgeving? We zijn alweer benieuwd naar je volgende verslag.
Dikke kus Pa en ma -
03 Februari 2013 - 16:07
Marco En Jolanda:
Hoi Werner,
Wat ontzettend leuk om je avonturen zo te kunnenvolgen.Zo te lezen gelijk in de running. we zullen je je volgen. geniet erva.i -
03 Februari 2013 - 20:14
Gomez & Co.:
Wij zijn blij dat je veilig bent aangekomen en uiteraard weer veilig terug.
Wij blijven je volgen.
groeten,gomez & co. -
04 Februari 2013 - 08:19
Tim Peeters:
Hey Werner,
Tjonge jonge,wat een verhaal!!!Echt erg bijzonder dat je dit wil doen,daar doe ik mijn petje voor af..maar ik denk dat het enorm leerrijk is..vooral op menselijk vlak!!!Doe het goed daar en ik hou het hier in de gaten..Greetz uit Meppel,Tim -
04 Februari 2013 - 23:23
De Tandarts:
Haha dat ze niet om je grappen lachen moet in ieder geval een vertrouwd gevoel geven ;) Ben bang dat je de toeristenprijs betaald heb voor je busreis. Doe je niet zoveel aan als je nog geen locals kent. Mooi dat je in de betere buurten uithangt.
Lastig met zo'n meisje.. je schrikt je zelf kapot en dan maar je gezicht in een plooi houden zodat je haar niet ook laat schrikken. Sterkte. Mooie is wel dat je met je relatieve expertise daar een hoop verschil kunt maken!
Doe je best!
kuss
-
05 Februari 2013 - 09:48
Lia En Ton:
Hoi Werner,
Wat heb jij de eerste week al veel gezien en meegemaakt, wat een verhaal. Je doet er goed werk, wij hebben respect!!! Dat je je gitaar hebt meegenomen en een wonder dat hij het heeft overleeft. Maar wel goed, muziek verbroederd. Misschien word jij daar wel de zingende en swingende dokter uit Holland.
Ga je ook met je gitaar naar de patienten, een goede afleiding doet hun pijn en ellende vergeten. Dus jij kan daar zijn zoals bij ons de cilinic clowns :)
Wij zijn benieuwd naar je volgende verslag. Pas goed op je zelf.
groetjes -
07 Februari 2013 - 09:34
Erwin En René:
Hey Werner,
Erg leuk om te lezen wat je allemaal beleefd, behoorlijk indrukwekkend.
We volgen je verhalen met veel interesse!
Dat van die Colden Shower moet je ons ook nog maar eens uitleggen als je terug bent...:D
Groeten van de "Nachtingang". -
08 Februari 2013 - 17:59
Margreet:
Hoi Werner,
Wat leuk om iets van je te horen uit het verre Verweggistan. Geweldig om te lezen wat je allemaal al hebt meegemaakt. Je schrijft met veel enthousiasme je reisverslag, hier maak ik uit op dat je het enorm naar je zin hebt. Blijf schrijven en ik blijf je volgen. We missen je in Meppel. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
