Uganda Style !!!
Door: Werner van der Wolf
Blijf op de hoogte en volg ElizeenWerner
08 Februari 2013 | Oeganda, Mutolere
Eens efes kijken, waar ga ik het dit keer over hebben. Nou in ieder geval weer over heel wat dingen en dan met name over de Uganda style, of te wel de manier waarop dingen hier gebeuren.
Maar laat ik eerst beginnen met iedereen te bedanken voor het bekijken van het vorige bericht en met name iedereen die heeft gereageerd. Ik hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat! Dankzij jullie warme, leuke reacties, gaat het hier in ieder geval lekker!!
Om een van de vragen te beantwoorden: morgen ga ik naar het weeshuis hier (rond de 200 kinderen) en ik ga daar balonnen uit delen en gitaar spelen.
Het was alweer anderhalf jaar geleden dat ik voet zette op het donkere continent, maar afgelopen zaterdag wist ik weer waarom. Nadat ik het vorige bericht had geplaatst ben ik een van de bergjes hier om het ziekenhuis gaan bewandelen en onderweg kwamen wij (Kevin, Amerikaanse infectioloog) Father John tegen. En tegen Father John was geen weerwoord te geven, nee wij moesten mee omlaag.
Want ja Vader Jan die heeft naast een grote kerk ook een eigen thee plantage. Ik dacht we krijgen een kopje thee ofzo. Nope we moesten mee, hij legde uit wat hij aan het doen was daar en we moesten het Guestbook tekenen. Werkelijk alles en iedereen heeft hier een guestbook of visitors book.
Uiteindelijk zijn we de berg opgelopen en hadden een prachtig uitzicht over het ziekenhuis terrein.
Later die middag werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar Lake Muhele en Lake Butanda. Nou ik kan jullie verzekeren dat het mooi was.
Nadat het asfalt ophield ging de weg omhoog, langs een afgrond, stijl, cirkelende om het meer heen. Overal bananenbomen, mensen die bakstenen maken, mensen die ja op de weg lopen, waarschijnlijk ergens naartoe en mensen die gingen genieten van het uitzicht.
Stel je voor een graadje of 32, goed gezelschap, een meer zo groot als 4 keer de westeinder plas en dan omringd door groene tropische regenwouden op berghellingen. Dat was Lake Muhele. Daarna kwamen er wolken en wij gingen naar Lake Butanda. Deze meren zijn uitgeslepen doordat grote lavastromen de grond verplaatsten. Onderweg leerde ik Mike, huisarts in de VS, het nodige Nederlands, hij had namelijk van zijn 4e tot zijn 10e in Nederland gewoond.
En dan zijn we bij dat meer, ik dacht mooi efes een duik te nemen, dan gaat het me toch een partij regenen. Niet normaal, gewoon voor een uur werd de douche aangezet. En wij binnen zitten genieten van een visje.En daar op die dag met al die natuur en pracht wist ik weer hoe mooi afrika en in dit geval Oeganda was.
Zondag stond in het teken van eerst de kerk, en dat betekende anderhalf uur lang met de heupen zwaaien en met je handen klappen. Daarna werd ik uitgenodigd om bij Louis Coda, das een amerikaanse kinderarts, die hier met zijn gezin zit voor een half jaar, om daar nog een keer te ontbijten. Welja waarom ook niet. Ik speelde wat gitaar met zijn zoon.
De afgelopen week ben ik eigenlijk verder voornamelijk bezig geweest om mijn kennis over de tropische ziekten weer op te halen. Ik heb ook bedacht dat de interne afdeling dan ook eigenlijk een stuk leerzamer is dan de chirurgische afdeling. De grootste reden is dat de multipathologie zo ongelooflijk enorm is.
Ik geef een voorbeeld: een man van rond de 35 komt binnen met verwardheid en een soort epileptisch insult. Doel 1 is hem rustig krijgen. Check das gelukt. Doel 2 is onderzoeken hoe dit nou weer komt. En onthoudt hierbij dat ik alleen maar slechte rongten foto's kan maken en bloed kan onderzoeken. Na het nodige gehannis bleek deze man HIV te hebben. Maar deze man bleek ook Malaria te hebben. Deze man had ook nog Tyfus en deze man was ook nog eens uitgedroogd. En wat veroorzaakte dit ernstige neurologische beeld: een laat, derde stadium van een syfilis infectie.
Dus voor alles behandelen en hopen, hopen en hopen......
Ja in dit ziekenhuis is het eigenlijk varen op anamnese (het vraaggesprek dat je als arst voert) en je lichamelijk onderzoek. Ze hebben allemaal hoofdpijn, ze hebben allemaal spierpijn, dus daar let ik niet meer op.
Ondertussen probeer ik zelf wat oegandees te leren, ububabare betekent pijn en inda betekent buik, owjah en ibihaha is oegandees voor longen. Nou een cursus chinees is nog makkelijker.
Deze week ben ik twee maal op de Rwandeze grens geweest in het drop Cyanika. Kevin, je weet wel die amerikaanse infectie dude, die heeft daar een level 2 health care centre opgezet. Dat wil zeggen dat een zuster daar dienst heeft, zij ziet patienten, stelt diagnoses en geeft ze medicijnen. Dat doet ze samen met twee clinical officers, dat zijn een soort dokters, maar toch ook weer niet. Dit is ook zo'n beetje het plan voor de dokterspost voor aanstaande zomer. Ik zag dat ze geen medische instrumentaria hadden en volgens mij geven ze aan alles en iedereen antibiotica (das denk Uganda Style). Ze kunnen met behulp van een vingerprik dan nog wel uitsluiten of iemand malaria heeft of niet, maar dat is het dan ook.
Ik ben daar de afgelopen dinsdag en donderdag geweest in totaal zag ik bijna 50 patienten, jong en oud. En wat was het moeilijk om met een tolk tot een diagnose te komen. Veel kindjes van onder de 3 jaar met een longontsteking, veel malaria en veel psychosociale problemen.
Ik heb nog wel een leuk, apart, schaamtevol verhaal. Voor het geval dat je er op zat te wachten, nou nu wordt het leuk...:P.
Een man van 80 komt bij mij in die kliniek. Hij heeft pijn in zijn rechter onderrug uitstralend naar zijn rechter onderbeen aan de buiten zijde. Ik denk check das een hernia. Dus ik ga hem onderzoeken.
Dus ik doe dat netjes, zegt die tolk in eens dat hij al een jaar klachten heeft. Dus ik zeg hem dat hij dan, als hij dat wilt, naar het ziekenhuis zou moeten gaan. Blijkt nou dat die man geen erectie meer kan krijgen en zijn vriendin(nen) van weet ik veel hoe oud niet meer kan bevredigen.
Moet je voorstellen hoe ik daar sta, die ouwe oegandees ligt op de onderzoeks tafel, rechts staat die tolk, achterhem het 'raam' met die prachtige vulkaan op de achtergrond. Moet ik hem nou gaan zeggen dat dat normaal is als je 80 bent, althans voor de meeste mannen.
Ik ga zitten en ik bedenk me hoe ik dit aanpak.
Ik pak het uitgescheurde blaadje uit het schirft waarop de gegevens van de patient staan. Ze gebruiken hier geen medische statussen, ze gebuiken stukjes schrift. Ik schrijf maar wat Viagra voor. Hebben ze dat niet. Heb hem toen maar naar huis gestuurd met wat pijnstilling. Machteloos, communicatieloos.
Ja in Oeganda gaan veel dingen anders. Als je aan de weg gaat werken, dan leg je hopen zand en klei en steen neer die de halve weg belemmeren. Als je even in de zon wilt gaan zitten dan zeggen ze dat je jezelf uit aan het drogen bent. Als je 's nachts over het ziekenhuis terrein loopt is iedereen je 'friend'. Als je ergens foto's van maakt dan moet je betalen als blanke, niet dat dat gebeurt, maar ze proberen het wel.
En zo kan nog wel efes doorgaan, maar de Uganda Style is toch eigenlijk ook wel vrij vrolijk en vriendeljk.
Vanmorgen zijn de amerikanen naar huis vertrokken dus vandaag doe ik de gehele interne afdeling plotseling alleen, das iets nieuws, maar het is al klaar en rond. Straks ga ik nog efes helpen met een keizersnede en dan loop ik nog een rondje over de afdeling.
Er zijn hier naar het zuiden een 4 tal joekels van bergen, oude vulkanen. Je kan helemaal naar boven lopen onder begeleiding van een gids en een gast met een wapen om de enge besten af te schrikken. Ik weet niet wanneer ik het ga doen, maar ik ga het doen:P
Groet uit mijn hart!!!!
Wurn
Maar laat ik eerst beginnen met iedereen te bedanken voor het bekijken van het vorige bericht en met name iedereen die heeft gereageerd. Ik hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat! Dankzij jullie warme, leuke reacties, gaat het hier in ieder geval lekker!!
Om een van de vragen te beantwoorden: morgen ga ik naar het weeshuis hier (rond de 200 kinderen) en ik ga daar balonnen uit delen en gitaar spelen.
Het was alweer anderhalf jaar geleden dat ik voet zette op het donkere continent, maar afgelopen zaterdag wist ik weer waarom. Nadat ik het vorige bericht had geplaatst ben ik een van de bergjes hier om het ziekenhuis gaan bewandelen en onderweg kwamen wij (Kevin, Amerikaanse infectioloog) Father John tegen. En tegen Father John was geen weerwoord te geven, nee wij moesten mee omlaag.
Want ja Vader Jan die heeft naast een grote kerk ook een eigen thee plantage. Ik dacht we krijgen een kopje thee ofzo. Nope we moesten mee, hij legde uit wat hij aan het doen was daar en we moesten het Guestbook tekenen. Werkelijk alles en iedereen heeft hier een guestbook of visitors book.
Uiteindelijk zijn we de berg opgelopen en hadden een prachtig uitzicht over het ziekenhuis terrein.
Later die middag werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar Lake Muhele en Lake Butanda. Nou ik kan jullie verzekeren dat het mooi was.
Nadat het asfalt ophield ging de weg omhoog, langs een afgrond, stijl, cirkelende om het meer heen. Overal bananenbomen, mensen die bakstenen maken, mensen die ja op de weg lopen, waarschijnlijk ergens naartoe en mensen die gingen genieten van het uitzicht.
Stel je voor een graadje of 32, goed gezelschap, een meer zo groot als 4 keer de westeinder plas en dan omringd door groene tropische regenwouden op berghellingen. Dat was Lake Muhele. Daarna kwamen er wolken en wij gingen naar Lake Butanda. Deze meren zijn uitgeslepen doordat grote lavastromen de grond verplaatsten. Onderweg leerde ik Mike, huisarts in de VS, het nodige Nederlands, hij had namelijk van zijn 4e tot zijn 10e in Nederland gewoond.
En dan zijn we bij dat meer, ik dacht mooi efes een duik te nemen, dan gaat het me toch een partij regenen. Niet normaal, gewoon voor een uur werd de douche aangezet. En wij binnen zitten genieten van een visje.En daar op die dag met al die natuur en pracht wist ik weer hoe mooi afrika en in dit geval Oeganda was.
Zondag stond in het teken van eerst de kerk, en dat betekende anderhalf uur lang met de heupen zwaaien en met je handen klappen. Daarna werd ik uitgenodigd om bij Louis Coda, das een amerikaanse kinderarts, die hier met zijn gezin zit voor een half jaar, om daar nog een keer te ontbijten. Welja waarom ook niet. Ik speelde wat gitaar met zijn zoon.
De afgelopen week ben ik eigenlijk verder voornamelijk bezig geweest om mijn kennis over de tropische ziekten weer op te halen. Ik heb ook bedacht dat de interne afdeling dan ook eigenlijk een stuk leerzamer is dan de chirurgische afdeling. De grootste reden is dat de multipathologie zo ongelooflijk enorm is.
Ik geef een voorbeeld: een man van rond de 35 komt binnen met verwardheid en een soort epileptisch insult. Doel 1 is hem rustig krijgen. Check das gelukt. Doel 2 is onderzoeken hoe dit nou weer komt. En onthoudt hierbij dat ik alleen maar slechte rongten foto's kan maken en bloed kan onderzoeken. Na het nodige gehannis bleek deze man HIV te hebben. Maar deze man bleek ook Malaria te hebben. Deze man had ook nog Tyfus en deze man was ook nog eens uitgedroogd. En wat veroorzaakte dit ernstige neurologische beeld: een laat, derde stadium van een syfilis infectie.
Dus voor alles behandelen en hopen, hopen en hopen......
Ja in dit ziekenhuis is het eigenlijk varen op anamnese (het vraaggesprek dat je als arst voert) en je lichamelijk onderzoek. Ze hebben allemaal hoofdpijn, ze hebben allemaal spierpijn, dus daar let ik niet meer op.
Ondertussen probeer ik zelf wat oegandees te leren, ububabare betekent pijn en inda betekent buik, owjah en ibihaha is oegandees voor longen. Nou een cursus chinees is nog makkelijker.
Deze week ben ik twee maal op de Rwandeze grens geweest in het drop Cyanika. Kevin, je weet wel die amerikaanse infectie dude, die heeft daar een level 2 health care centre opgezet. Dat wil zeggen dat een zuster daar dienst heeft, zij ziet patienten, stelt diagnoses en geeft ze medicijnen. Dat doet ze samen met twee clinical officers, dat zijn een soort dokters, maar toch ook weer niet. Dit is ook zo'n beetje het plan voor de dokterspost voor aanstaande zomer. Ik zag dat ze geen medische instrumentaria hadden en volgens mij geven ze aan alles en iedereen antibiotica (das denk Uganda Style). Ze kunnen met behulp van een vingerprik dan nog wel uitsluiten of iemand malaria heeft of niet, maar dat is het dan ook.
Ik ben daar de afgelopen dinsdag en donderdag geweest in totaal zag ik bijna 50 patienten, jong en oud. En wat was het moeilijk om met een tolk tot een diagnose te komen. Veel kindjes van onder de 3 jaar met een longontsteking, veel malaria en veel psychosociale problemen.
Ik heb nog wel een leuk, apart, schaamtevol verhaal. Voor het geval dat je er op zat te wachten, nou nu wordt het leuk...:P.
Een man van 80 komt bij mij in die kliniek. Hij heeft pijn in zijn rechter onderrug uitstralend naar zijn rechter onderbeen aan de buiten zijde. Ik denk check das een hernia. Dus ik ga hem onderzoeken.
Dus ik doe dat netjes, zegt die tolk in eens dat hij al een jaar klachten heeft. Dus ik zeg hem dat hij dan, als hij dat wilt, naar het ziekenhuis zou moeten gaan. Blijkt nou dat die man geen erectie meer kan krijgen en zijn vriendin(nen) van weet ik veel hoe oud niet meer kan bevredigen.
Moet je voorstellen hoe ik daar sta, die ouwe oegandees ligt op de onderzoeks tafel, rechts staat die tolk, achterhem het 'raam' met die prachtige vulkaan op de achtergrond. Moet ik hem nou gaan zeggen dat dat normaal is als je 80 bent, althans voor de meeste mannen.
Ik ga zitten en ik bedenk me hoe ik dit aanpak.
Ik pak het uitgescheurde blaadje uit het schirft waarop de gegevens van de patient staan. Ze gebruiken hier geen medische statussen, ze gebuiken stukjes schrift. Ik schrijf maar wat Viagra voor. Hebben ze dat niet. Heb hem toen maar naar huis gestuurd met wat pijnstilling. Machteloos, communicatieloos.
Ja in Oeganda gaan veel dingen anders. Als je aan de weg gaat werken, dan leg je hopen zand en klei en steen neer die de halve weg belemmeren. Als je even in de zon wilt gaan zitten dan zeggen ze dat je jezelf uit aan het drogen bent. Als je 's nachts over het ziekenhuis terrein loopt is iedereen je 'friend'. Als je ergens foto's van maakt dan moet je betalen als blanke, niet dat dat gebeurt, maar ze proberen het wel.
En zo kan nog wel efes doorgaan, maar de Uganda Style is toch eigenlijk ook wel vrij vrolijk en vriendeljk.
Vanmorgen zijn de amerikanen naar huis vertrokken dus vandaag doe ik de gehele interne afdeling plotseling alleen, das iets nieuws, maar het is al klaar en rond. Straks ga ik nog efes helpen met een keizersnede en dan loop ik nog een rondje over de afdeling.
Er zijn hier naar het zuiden een 4 tal joekels van bergen, oude vulkanen. Je kan helemaal naar boven lopen onder begeleiding van een gids en een gast met een wapen om de enge besten af te schrikken. Ik weet niet wanneer ik het ga doen, maar ik ga het doen:P
Groet uit mijn hart!!!!
Wurn
-
08 Februari 2013 - 12:32
Mariet:
Gaaf! Klinkt goed. Veel succes en veel plezier daar!
Geniet van het mooie Afrika!
x Mariët
-
08 Februari 2013 - 17:00
Melin:
Jeetje zeg, wat een verhalen weer allemaal! Vervelen hoef je je in ieder geval niet. Het zou mij wel frustreren dat je je moet behelpen met wat er is en dat je tegen communicatieproblemen oploopt. Gelukkig kun jij het goed relativeren, schouders ophalen en verder gaan.
Ik ben al meerdere malen aangesproken over het collecteren (nee, dat doen we niet meer, er is een nieuw project nu) en over jou (de dokter is heel ver weg mensen aan het helpen, als hij terug is, komt hij vast weer langs). Jaaa, je komt nu niet meer van Ursula af. Je kunt hier nog altijd arts worden, gaan ze er volgens mij nog met plezier heen!
Ga zo door met helpen, sightseeen, vrienden maken en genieten!! (vooral het laatste!)
Liefs uit Holland, Melin -
08 Februari 2013 - 22:43
Monique :
Ha die Werner,
Zp ver weg en toch zo dicht bij als je de verslagen leest. Je maakt van alles mee dus vervelen zal je je niet. Dat alles daar gebrekkig is lijkt mij knap lastig als je de hollandse luxe gewend bent. Maar jij ziet overal wel een oplossing voor merk ik. Succes met je taalstudie Oegandees ;-)) en maak er een mooie tijd van!
Groetjes Monique -
10 Februari 2013 - 14:27
Ton En Lia:
Hoi Werner,
Zo te lezen geniet je van de mooie natuur en begin je aardig te wennen aan de "way of life"daar.
Je hebt de bevolking al goed geholpen een druk spreekuur gehad. Wat een prachtige behandelkamer.
Je vertelt dat er een tolk nodig is, is de spreektaal daar niet engels dan???? ( is toch ooit een britse kolonie geweest)
Wat zal jij in het weeshuis een blijde gezichtjes gezien hebben bij het geven van de ballonnen en de muziek. Alleen die extra aandacht die je ze geeft is al geweldig. Een glimlach = VITAMINE voor het HART, wat ben jij met veel vitamine naar "huis"gegaan.
Is het helpen bij de keizersnede goed gegaan?? Is dit de eerste Oegandeese baby die je terwereld hebt gebracht??? Zo ja, had het eigenlijk met veel tromgeroffel gemoeten! ( zie je dat al voor je)
Er zullen waarschijnlijk nog veel baby"s volgen!!
Hier is de carnaval los gebarsten, dat is heel andere koek. Denk dat je dat niet mist er valt bij jou veel te veel te beleven. groetjes: pas goed op je zelf -
10 Februari 2013 - 20:54
Annie En Jel:
heyyy lieve mop!!! jaaaa nog steeds ben ik benieuwd en supertrots op je! super mooie landschap fotos,, maar dan de dokter kamer ;) dat stelde ik me toch ietsjes anders voor,, maar goed so be it !!
verder goed je groentjes eten he!!
lekker genieten want dat is toch echt wat je daar moet doen,,
btw feyenoord heeft gewonnen van az 3-1 duss dat zit ook goed!
zijn er ondertussen alweer andere (leuke) mensen om wat mee te doen?
kijk uit he!!!
heeeeel veeel liefs jou zussiej!!! -
13 Februari 2013 - 17:17
Viola:
Hoi Werner,
Super leuk om je verhalen te lezen! Jij maakt echt veel mee en respect weer voor wat je doet. Ik mis mijn muziekmaatje hier wel, maar goed om te lezen dat je daar je muzikaliteit ook ten gehore brengt. 32 graden daar kan ik me dan ook niets bij voorstellen, moest vanochtend nog de ruiten van mijn auto krabben.
Heel veel plezier en succes!
X Viola -
14 Februari 2013 - 14:01
Marco En Jolanda:
Hé,
Wat een fantastisch verslag weer. We lezen het met veel plezier!.
Ik zie ook een heerlijke temperatuur voorbij komen, als ik nu naar buiten kijken, regent, sneeuwt en ijzelt het (ja alles tegelijk) en geldt er een code oranje voor autorijden op de snelweg. Vandaag met Sjoerd getraind in Zoetermeer en dat was dus rustig terugrijden.
Blijf zo genieten als je nu doet dan genieten wij van je verhalen
Liefs,
Marco & Jolanda -
17 Februari 2013 - 12:11
Rianne Bleeker:
Wauw Werner;-) ik krijg de vlinders weer in mijn buik want jou verhaal brengt me weer even terug naar Ghana. In die zin is uganda style ook te vergelijken met Ghana style, haha!! Vooral die quot over foto''s maken en betalen en de onbeschrijfelijke uitzichten. Lees ook uit je verhaal dat je enorm geniet!!! Blijf dat doen;-) kan niet wachten op je volgende verhaal. X Rianne -
17 Februari 2013 - 19:33
Melanie:
Hey Werner! Volgens mij vermaak je je daar wel en mis je Meppel nog helemaal niet hè haha! Wat leuk om je avonturen zo te lezen. Klinkt spannend allemaal. Zo'n weeshuis zal ook wel heftig zijn zijn. Super wat je doet!!!. Ben benieuwd naar je volgende verhalen. Lekker genieten daar, 32 graden klinkt goed! Beter dan hier, het gaat alweer vriezen. Heel veel succes verder.
X melanie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
