De Donder Rolt....
Blijf op de hoogte en volg ElizeenWerner
23 Februari 2013 | Oeganda, Mutolere
Paniek! Mijn MP 3 speler is afgelopen zondag gesneuveld! Uit het niets! Thuis was ik de dagen voor mijn vertrek koortsig bezig geweest om vrijwel al mijn albums erop te zetten en nu had ik bijna niets meer. Het eerste wat ik muzikaal in Oeganda hoorde was de radio in de taxi die mij naar Kampala bracht. Wat denk je dat ik hoor….ADELE. Ben ik zo ver van huis, worden mijn oren wederom gepijnigd door het mollige zangfenomeen uit het Verenigd Konikrijk. Gelukkig had ik Anthony, 16 jarige zoon van Amerikaanse kinderarts, het een en ander laten overnemen, maar toch ik mis mijn grote schat. Geen Metallica, geen Testament, geen Hans Teeuwen, vrijwel niks van KoRn of Soulfly, nou ja er zijn ergere dingen zou je zeggen.
Maar muziek haalt je door moeilijke perioden, althans mij. En als ik naar sommige muziek luister dan zit ik zo weer in de bus naar Bradford, aan het strand in zuid Frankrijk, in de auto naar de Ardennen of in Afrika. Nou ja het rommelt hier wel verder….
Eens efes kijken ik zit hier nu al een dikke 3,5 week en ik ben aardig opgenomen in de Oegandeese gemeenschap. Dat doet een mens deugd. En het doet mij deugd als je tegen de zusters zegt dat die patiënt die lading medicijnen moet krijgen en dat dat dan ook gebeurt. Soms werd dat nog wel eens vergeten, maar ik heb het voor elkaar. Ik moet het dan wel 2 soms 3 keer per dag controleren, maar iedereen krijgt zijn tijd en voor zover aanwezig correcte behandeling. Het ziekenhuis maakt ook stappen, want er is deze week een heuse echoscopiste aangetrokken die twee dagen per week echo’s maakt. Het moet niet gekker worden!
Schreef ik de vorige keer nog dat de verhalen niet allemaal goed te achterhalen zijn, nou deze week heb ik er te veel aan overvloed en eigenlijk zijn het trieste verhalen. Ik doe er eentje. Moeder van twee kinderen, de jongste is nog geen jaar. Moeder ligt in bed, verstopt zich onder de dekens. Ik zeg goedendag in het Oegandees en ik vraag hoe het gaat, de rest gaat via tolk. Ze kruipt onder de dekens vandaag en maakt een trieste, moedeloze indruk. Ze ziet er ziek uit, ze ziet er zwak uit. Ze heeft diarree met bloed, al een dikke week. Ik vraag waarom ze nu pas komt. Ze wilt zich weer verstoppen, maar ik pak de dekens beet en kijk haar aan. Ik onderzoek haar en kijk de gedane onderzoeken na, ze is HIV positief. Ik vraag of ze haar jongste welp borstvoeding heeft gegeven. Dat heeft ze. Later zou blijken dat de kleine ook positief is. Ik liet haar CD4 status nabepalen, das de type cel die verantwoordelijk is voor een groot deel van je afweer, echter bij HIV worden deze cellen kapot gemaakt door het virus met als resultaat dat je afweer te weinig is, en dat je dus allemaal infectie kan oplopen en dus AIDS kan ontwikkelen. Normaal gesproken is het aantal ruim boven de 200, bij haar is het 93. Het kan nog erger, ik heb patiënten gehad met een CD4 gehalte van slechts 6.
Het verhaal is nog niet over, want ze blijkt opnieuw zwanger te zijn. Haar man is van haar gescheiden en er is geen contact meer. Fuck ik kan hem niet laten testen dacht ik meteen. Ze accepteert vervolgens niet dat ze HIV heeft en ze neemt haar medicijnen niet. Omdat ze zwanger is gaat ze naar de verloskundige afdeling en dus uit mijn zicht. This Is Africa!, zeggen ze hier.
Het lijkt wel dat iedereen de dood maar normaal vindt, het lijkt wel alsof de mensen soms niet om elkaar geven, maar schijn bedriegt, al mag de zorg nog zo slecht zijn, een moeder houdt van haar kinderen en vader houdt van zijn vrouw. Het is misschien niet zo traditioneel als hier, maar ik zie de liefde wel bij de meerderheid. Het is misschien wel, dat als je gewend bent aan het continu mislukken van behandelingen dat je de andere kant op kijkt. Dus je moet ze een houvast geven dacht ik. Deze week kwam er een man binnen met een val op zijn hoofd 6 weken geleden en nu kon hij niet meer lopen, praten, keek voornamelijk apatisch om zich heen. Dit vorderde allemaal langzaam. Ik dacht meteen dat er een langzame bloeding in zijn hoofd zit. Ik leg het uit aan de studenten en de zusters. “Dus er is niks dat we kunnen doen?” “We hebben geen ct-scan!” roept een ander. “Waarom komt deze patiënt hier?” Allemaal kreten en ik zei: ”We geven een aantal medicijnen om de zwelling te verminderen en we hopen dat dat beter gaat. Zorg ervoor dat hij de medicijnen krijgt en we zien morgen verder”.
Het werd gedaan en vandaag bewoog hij zijn benen en sprak hij wat. Ik zag de verpleegkundigen nog nooit zo hard lopen:P
Verder is het een prachtige week, met veel sporten van mijn kant. Voetballen met de studenten op stukje gras. Lekke fysiek, maar voornamelijk erg lachen. En ook bij het kijken van de champions League wedstrijden onder het genot van een aantal dronken Duitsers en wat bier en Oegandeese Gin zijn een waar feest van vreugde.
Verder ook twee maal heerlijk gemountainbiked. Afgelopen zondag ben ik naar de Rwandese grens gefietst met Herman Veen, lekker hoog, lekker stijl. Deels off road, deels asfalt en gisteren praktisch weer dezelfde route. De bergen en het landschap zijn prachtig! Overal groen, overal kinderen die enthousiast uit de heuvels naar die blanke op zijn fiets komen kijken! Fietsen is in Afrika heel erg normaal en ik sta er telkens weer van de kijken hoe hard ze kunnen gaan op die ongelooflijk slechte fietsen. Maar racefietsen kennen ze niet. Toen ik een aantal mensen het racefietsblad dat ik van Melin en Annemarie had gehad, liet zien, moesten ze lachen. Die strakke broekjes en dat allemaal in de modder, “jullie blanken zijn gek”.
Schreef ik eerder dat het hier lekker warm is. Nou de afgelopen twee weken regent het veel. En als het regent dan is er geen houden aan. Je hoort het ook aankomen door de bergen heen en dan volgt het onweer. Soms wordt het nacht overdag en dan gaan de sluizen open. Het weerlicht als een stroboscoop en het onweer is vaak angstvallig dichtbij.
Je hoort het van verre komen, je hoort het rollen door de bergen, elke keer wat dichter bij, totdat de druppels op het dak vallen. En daarna volgt meestal een heldere lucht met vaak het maanlicht en de gehele melkweg zichtbaar en dan hoop ik dat het in het ziekenhuis niet verder dondert, dan hoop ik ‘rol maar verder’ en ik zet mijn fiets in het daarvoor bestemde hok.
Groet uit mijn hart!
Wurn
PS: In Oeganda geeft de overheid vaccinaties tot het vijfde jaar gratis. Maar zoals met alles is hier de toegankelijkheid van de zorg nihil, daarom krijgen veel kinderen hen vaccinatie niet. Het uberhaupt een wonder dat ik hier nog geen tetanus heb gezien, maar ja dat ziektebeeld is ook zo ernstig dat het kind waarschijnlijk het ziekenhuis niet haald.
Maar muziek haalt je door moeilijke perioden, althans mij. En als ik naar sommige muziek luister dan zit ik zo weer in de bus naar Bradford, aan het strand in zuid Frankrijk, in de auto naar de Ardennen of in Afrika. Nou ja het rommelt hier wel verder….
Eens efes kijken ik zit hier nu al een dikke 3,5 week en ik ben aardig opgenomen in de Oegandeese gemeenschap. Dat doet een mens deugd. En het doet mij deugd als je tegen de zusters zegt dat die patiënt die lading medicijnen moet krijgen en dat dat dan ook gebeurt. Soms werd dat nog wel eens vergeten, maar ik heb het voor elkaar. Ik moet het dan wel 2 soms 3 keer per dag controleren, maar iedereen krijgt zijn tijd en voor zover aanwezig correcte behandeling. Het ziekenhuis maakt ook stappen, want er is deze week een heuse echoscopiste aangetrokken die twee dagen per week echo’s maakt. Het moet niet gekker worden!
Schreef ik de vorige keer nog dat de verhalen niet allemaal goed te achterhalen zijn, nou deze week heb ik er te veel aan overvloed en eigenlijk zijn het trieste verhalen. Ik doe er eentje. Moeder van twee kinderen, de jongste is nog geen jaar. Moeder ligt in bed, verstopt zich onder de dekens. Ik zeg goedendag in het Oegandees en ik vraag hoe het gaat, de rest gaat via tolk. Ze kruipt onder de dekens vandaag en maakt een trieste, moedeloze indruk. Ze ziet er ziek uit, ze ziet er zwak uit. Ze heeft diarree met bloed, al een dikke week. Ik vraag waarom ze nu pas komt. Ze wilt zich weer verstoppen, maar ik pak de dekens beet en kijk haar aan. Ik onderzoek haar en kijk de gedane onderzoeken na, ze is HIV positief. Ik vraag of ze haar jongste welp borstvoeding heeft gegeven. Dat heeft ze. Later zou blijken dat de kleine ook positief is. Ik liet haar CD4 status nabepalen, das de type cel die verantwoordelijk is voor een groot deel van je afweer, echter bij HIV worden deze cellen kapot gemaakt door het virus met als resultaat dat je afweer te weinig is, en dat je dus allemaal infectie kan oplopen en dus AIDS kan ontwikkelen. Normaal gesproken is het aantal ruim boven de 200, bij haar is het 93. Het kan nog erger, ik heb patiënten gehad met een CD4 gehalte van slechts 6.
Het verhaal is nog niet over, want ze blijkt opnieuw zwanger te zijn. Haar man is van haar gescheiden en er is geen contact meer. Fuck ik kan hem niet laten testen dacht ik meteen. Ze accepteert vervolgens niet dat ze HIV heeft en ze neemt haar medicijnen niet. Omdat ze zwanger is gaat ze naar de verloskundige afdeling en dus uit mijn zicht. This Is Africa!, zeggen ze hier.
Het lijkt wel dat iedereen de dood maar normaal vindt, het lijkt wel alsof de mensen soms niet om elkaar geven, maar schijn bedriegt, al mag de zorg nog zo slecht zijn, een moeder houdt van haar kinderen en vader houdt van zijn vrouw. Het is misschien niet zo traditioneel als hier, maar ik zie de liefde wel bij de meerderheid. Het is misschien wel, dat als je gewend bent aan het continu mislukken van behandelingen dat je de andere kant op kijkt. Dus je moet ze een houvast geven dacht ik. Deze week kwam er een man binnen met een val op zijn hoofd 6 weken geleden en nu kon hij niet meer lopen, praten, keek voornamelijk apatisch om zich heen. Dit vorderde allemaal langzaam. Ik dacht meteen dat er een langzame bloeding in zijn hoofd zit. Ik leg het uit aan de studenten en de zusters. “Dus er is niks dat we kunnen doen?” “We hebben geen ct-scan!” roept een ander. “Waarom komt deze patiënt hier?” Allemaal kreten en ik zei: ”We geven een aantal medicijnen om de zwelling te verminderen en we hopen dat dat beter gaat. Zorg ervoor dat hij de medicijnen krijgt en we zien morgen verder”.
Het werd gedaan en vandaag bewoog hij zijn benen en sprak hij wat. Ik zag de verpleegkundigen nog nooit zo hard lopen:P
Verder is het een prachtige week, met veel sporten van mijn kant. Voetballen met de studenten op stukje gras. Lekke fysiek, maar voornamelijk erg lachen. En ook bij het kijken van de champions League wedstrijden onder het genot van een aantal dronken Duitsers en wat bier en Oegandeese Gin zijn een waar feest van vreugde.
Verder ook twee maal heerlijk gemountainbiked. Afgelopen zondag ben ik naar de Rwandese grens gefietst met Herman Veen, lekker hoog, lekker stijl. Deels off road, deels asfalt en gisteren praktisch weer dezelfde route. De bergen en het landschap zijn prachtig! Overal groen, overal kinderen die enthousiast uit de heuvels naar die blanke op zijn fiets komen kijken! Fietsen is in Afrika heel erg normaal en ik sta er telkens weer van de kijken hoe hard ze kunnen gaan op die ongelooflijk slechte fietsen. Maar racefietsen kennen ze niet. Toen ik een aantal mensen het racefietsblad dat ik van Melin en Annemarie had gehad, liet zien, moesten ze lachen. Die strakke broekjes en dat allemaal in de modder, “jullie blanken zijn gek”.
Schreef ik eerder dat het hier lekker warm is. Nou de afgelopen twee weken regent het veel. En als het regent dan is er geen houden aan. Je hoort het ook aankomen door de bergen heen en dan volgt het onweer. Soms wordt het nacht overdag en dan gaan de sluizen open. Het weerlicht als een stroboscoop en het onweer is vaak angstvallig dichtbij.
Je hoort het van verre komen, je hoort het rollen door de bergen, elke keer wat dichter bij, totdat de druppels op het dak vallen. En daarna volgt meestal een heldere lucht met vaak het maanlicht en de gehele melkweg zichtbaar en dan hoop ik dat het in het ziekenhuis niet verder dondert, dan hoop ik ‘rol maar verder’ en ik zet mijn fiets in het daarvoor bestemde hok.
Groet uit mijn hart!
Wurn
PS: In Oeganda geeft de overheid vaccinaties tot het vijfde jaar gratis. Maar zoals met alles is hier de toegankelijkheid van de zorg nihil, daarom krijgen veel kinderen hen vaccinatie niet. Het uberhaupt een wonder dat ik hier nog geen tetanus heb gezien, maar ja dat ziektebeeld is ook zo ernstig dat het kind waarschijnlijk het ziekenhuis niet haald.
-
24 Februari 2013 - 12:02
Melin:
Ha Werner!
Oh nee, dat is wel heel dramatisch nieuws..geen muziek meer! Hoe kan dat ding nou zomaar kapot gaan? Maar laten we het even van de positieve kant bekijken. Extra motivatie om nog meer op je eigen gitaar te spelen en nieuwe liedjes te componeren! Straks als je terug komt, heb je gewoon een heel album bij elkaar. Met Oegandese invloeden (leuke zingende kindertjes op de achtergrond ofzo).
Ik vind het goed van je dat je met je nuchtere en professionele Hollandse blik op dingen de mensen daar aan het denken zet. Ze zijn het gewend zoals het gaat, op hun manier, met hun (geringe) middelen of gewoon helemaal niet. Jij laat zien hoe het ook kan. Al heb je te dealen met dezelfde omstandigheden en spullen, je geeft er wel je eigen draai aan.
Ook fijn dat de zorg in het ziekenhuis in ontwikkeling is en verbetert! Kun je steeds meer mensen helpen en dat zie je toch het liefst.
Keep the spirit alive, ook zonder muziek. En laat ze die Hollandse dokter niet snel vergeten!
Xx Melin -
24 Februari 2013 - 12:54
Jelle:
Hey Wurn
Wat een verhalen weer.
Het begint nu wel een beetje te kriebelen voor van de zomer.
Jammer van je mp3 speler.
Word tijd dat we weer gaan gamen.
Succes en nog veel plezier daar.
Jelle
-
25 Februari 2013 - 10:44
Marloes:
Ha Werner,
Leuk om je verhalen te lezen. Jammer van je muziek, dat wordt misschien nog meer integreren in de Afrikaanse muziekwereld? Heel veel plezier. In Meppel hebben we een nieuwe artsenkamer, best mooi. Geniet er van daar!
Groetjes, Marloes -
25 Februari 2013 - 16:34
Ton En Lia:
Hoi Werner,
Dat is ( piep, piep, piep) jammer van je mp3 speler, maar dan hoef je dat nog niet af te reageren op de geweldige fantastische ADELE. We begrijpen heus wel dat muziek je ontspanning en je lust en je leven is hoor!!!
Goed om te lezen dat je bent opgenomen in de gemeenschap, dat hadden we ook niet anders verwacht.
Ze boffen maar met zo,n toegewijde dokter. Ben je ook nog een bezienswaardigheid op de mountainbike. Je had het liedje OPZIJ OPZIJ van Herman van Veen zeker op, valt nog mee dat je de kindertje onderweg hebt gezien.Was natuurlijk geen tijd om een handtekening te vragen!!!
Hier is het nog steeds erg koud, wordt tijd voor het voorjaars.
Groetjes -
01 Maart 2013 - 16:27
Viola :
Hé Werner,
Waaaah je mp-3! Ik begrijp hoe erg dat voor je is. Ik zou er bijna eentje met muziek voor je komen brengen. Nu maar veel zelf op je gitaar spelen en wie weet heeft iemand nog iets nieuws voor je daar. Wat vliegt te tijd zeg, zit je al weer 4 weken in Oeganda. Hopelijk voelt dat voor jou ook zo.
Maak er er weer wat mooi s van!
Groetjes VIola -
02 Maart 2013 - 17:34
Judith Hooijer:
Hey Werner,
Wat kan je toch mooi schrijven. Balen zeg dat je mp3 speler nu al stuk is, 2 maand oud ofzo. Dat wordt een nieuwe kopen voor de zomer, anders wordt je vast gek van al het geklets van alle dames ;) Als je zo schrijft over wat je mee maakt en hoe de mensen zijn, dan kan ik haast niet wachten om te vertrekken voor de zomer.
Je maakt wel heel veel mee zo. Lijkt me toch wel heel heftig zo'n moeder met HIV en wetende dat het kindje het ook wel zal hebben en de ongeborene ook een grote kans op heeft. Maar wat een mooie kant dan zo'n man, die zijn benen dan weer kan bewegen, ondanks dat je zo weinig middelen hebt. Dat moet toch een super goed gevoel geven.
Geniet ervan! Nu al benieuwd naar je volgende verhaal en foto's :)
Kus Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
