When The Music Changes So Does The Dance
Door: Werner van der Wolf
Blijf op de hoogte en volg ElizeenWerner
09 Maart 2013 | Oeganda, Mutolere
When the music changes so does the dance
In the darkest hour there is no romance
Only to survive, to get the change
When the music changes so does the dance
Ja en zo veranderd hier alles langzaam! Er is trouwens een verdomd goede reden waarom ik de afgelopen twee weken niet heb gereageerd. Mijn laptop is namelijk overleden, de reden is mij nog steeds onduidelijk. Mijn trouwe vriend gaat echter wel mee terug. Dus ja elektronica houdt hier niet echt lang stand:P Daarnaast ben ik een dikke 10 dagen geleden ook nog vol gevallen met de fiets dus ja op zich had het allemaal beter gekund hier. Maar op dit ogenblik zijn de wonden op mijn handen, mijn linker been en mijn linker schouder al zo goed als hersteld. Dus morgen maar weer een rondje doen.
Maar er veranderd meer deze afgelopen twee weken. De studenten in opleiding tot verpleegkundige zijn gewijzigd van afdeling dus dat betekent dat de zorg opnieuw begint. Had ik dat tuig net een beetje duidelijk gemaakt hoe het allemaal zou moeten gaan komen er nieuwe. Nou moet ik zeggen, dat deze meer gemotiveerd zijn. Wat betreft zorg was het een goede twee weken.
Schreef ik de vorige keer nog dat we tetanus hier niet zouden zien omdat de weg naar het ziekenhuis hier tussen de bergen gewoonweg te ver was, nou er kwam er een dag later eentje. Ik schrijf dat dus nooit meer. Wat had die man een pijn, werkelijk verschrikkelijk. Tetanus is een ziekte veroorzaakt door een bacterie die via een wondje je bloedbaan in komt en dan na een bepaalde incubatietijd je zenuwen aantast. Nu is heel je lichaam onder controle van je zenuwen en wat je krijgt is met name heel erg veel spasmen. Hij brak zijn rug zowat en kon zijn mond niet openen. Ik gaf hem spierverslappers en pijnstillers en deze week zat hij in bed en praatte ik wat met hem. Misschien is hij de ene op de honderdduizend die het overleefd. Ik hoop het.
De afgelopen twee weken stonden ook bol van een aantal mooie uitjes: fietsen naar lake Butanda, wandelen in de bananenvelden en de bonenvelden (het is het bonenseizoen) en het beklimmen van de vulkaan Mount Gahinga.
Een Gahinga is een berg lavastenen en daar is deze joekel ook naar vernoemd. Afgelopen woensdag gingen we met z'n 5en al vroeg die kant op, rond 06.00 uur, over een werkelijk verschrikkelijk slechte weg, maar we kwamen er. Na het betalen van de kosten (60 dollars, dan heb je een gids en een gast met een ak-47 die de ene dieren op afstand moet houden) begonnen we aan de tocht. Je passeert verschillende lagen bos. In het begin is het voornamelijk boerenland, dan subtropisch bos en daarna van het een op het andere moment liepen we de duisternis van een bamboebos in. Daarna begon het stijgen serieus te worden. Onderweg naar de top zagen we geen dieren, maar wel de sporen van bosolifanten, golden monkeys en buffels. Na 4 uur sjouwen stonden we boven in een surrealistische omgeving van lobelia's en andere rare planten die boven de 3000 meter grens leven. De top was op 3474 meter en je keek neer op een krater die nu een fors moeras was geworden. Een werkelijk prachtig gezicht. We namen wat te eten en uiteraard de nodige foto's en we gingen omlaag. Ik dacht nog ' maar goed dat het droog is vanaag'. Ik had beter niks kunnen zeggen, want bijna de gehele terugweg regende het en was het ijskoud, maar we kwamen allen veilig beneden. Het gevaarlijkst waren de houten 'ladders' die we afmoesten. Bijna op het einde had onze gunman nog een verassing voor ons. We zagen een buffel en een paar bush hucks, das een soort nakomeling van een damhert dat het met een antilope heeft gedaan.
Het zit er hier bijna op. Maandagavond ga ik naar Kisoro, want dinsdag pak ik de bus naar Kampala, deze vertrekt om 05.30 uur. Nou blijf ik die dinsdagnacht in Kampala slapen en ik denk er aan om de woensdag overdag een heerlijk lekker aan het Victoriameer te gaan liggen. Woensdagavond om 23.30 vliegt hij terug en ik kom donderdagochtend weer vroeg aan.
Het was een mooi avontuur en ik heb veel kunnen doen hier. Het was leerzaam en mooi, maar ook keihard! Het moeilijkste was om te accepteren dat je sommige niet kan redden, maar het was des te bevredigender om te laten zien dat ik het wel kon!
Je kan er over denken, je kan er over dromen, maar je moet het doen!
Panic is on the waY this monday!!!
Groet uit mijn hart!
Wurn
PS: bedankt voor het lezen van alle verhalen en bedankt voor alle reacties!!! Ik waardeer het bijzonder!!!
In the darkest hour there is no romance
Only to survive, to get the change
When the music changes so does the dance
Ja en zo veranderd hier alles langzaam! Er is trouwens een verdomd goede reden waarom ik de afgelopen twee weken niet heb gereageerd. Mijn laptop is namelijk overleden, de reden is mij nog steeds onduidelijk. Mijn trouwe vriend gaat echter wel mee terug. Dus ja elektronica houdt hier niet echt lang stand:P Daarnaast ben ik een dikke 10 dagen geleden ook nog vol gevallen met de fiets dus ja op zich had het allemaal beter gekund hier. Maar op dit ogenblik zijn de wonden op mijn handen, mijn linker been en mijn linker schouder al zo goed als hersteld. Dus morgen maar weer een rondje doen.
Maar er veranderd meer deze afgelopen twee weken. De studenten in opleiding tot verpleegkundige zijn gewijzigd van afdeling dus dat betekent dat de zorg opnieuw begint. Had ik dat tuig net een beetje duidelijk gemaakt hoe het allemaal zou moeten gaan komen er nieuwe. Nou moet ik zeggen, dat deze meer gemotiveerd zijn. Wat betreft zorg was het een goede twee weken.
Schreef ik de vorige keer nog dat we tetanus hier niet zouden zien omdat de weg naar het ziekenhuis hier tussen de bergen gewoonweg te ver was, nou er kwam er een dag later eentje. Ik schrijf dat dus nooit meer. Wat had die man een pijn, werkelijk verschrikkelijk. Tetanus is een ziekte veroorzaakt door een bacterie die via een wondje je bloedbaan in komt en dan na een bepaalde incubatietijd je zenuwen aantast. Nu is heel je lichaam onder controle van je zenuwen en wat je krijgt is met name heel erg veel spasmen. Hij brak zijn rug zowat en kon zijn mond niet openen. Ik gaf hem spierverslappers en pijnstillers en deze week zat hij in bed en praatte ik wat met hem. Misschien is hij de ene op de honderdduizend die het overleefd. Ik hoop het.
De afgelopen twee weken stonden ook bol van een aantal mooie uitjes: fietsen naar lake Butanda, wandelen in de bananenvelden en de bonenvelden (het is het bonenseizoen) en het beklimmen van de vulkaan Mount Gahinga.
Een Gahinga is een berg lavastenen en daar is deze joekel ook naar vernoemd. Afgelopen woensdag gingen we met z'n 5en al vroeg die kant op, rond 06.00 uur, over een werkelijk verschrikkelijk slechte weg, maar we kwamen er. Na het betalen van de kosten (60 dollars, dan heb je een gids en een gast met een ak-47 die de ene dieren op afstand moet houden) begonnen we aan de tocht. Je passeert verschillende lagen bos. In het begin is het voornamelijk boerenland, dan subtropisch bos en daarna van het een op het andere moment liepen we de duisternis van een bamboebos in. Daarna begon het stijgen serieus te worden. Onderweg naar de top zagen we geen dieren, maar wel de sporen van bosolifanten, golden monkeys en buffels. Na 4 uur sjouwen stonden we boven in een surrealistische omgeving van lobelia's en andere rare planten die boven de 3000 meter grens leven. De top was op 3474 meter en je keek neer op een krater die nu een fors moeras was geworden. Een werkelijk prachtig gezicht. We namen wat te eten en uiteraard de nodige foto's en we gingen omlaag. Ik dacht nog ' maar goed dat het droog is vanaag'. Ik had beter niks kunnen zeggen, want bijna de gehele terugweg regende het en was het ijskoud, maar we kwamen allen veilig beneden. Het gevaarlijkst waren de houten 'ladders' die we afmoesten. Bijna op het einde had onze gunman nog een verassing voor ons. We zagen een buffel en een paar bush hucks, das een soort nakomeling van een damhert dat het met een antilope heeft gedaan.
Het zit er hier bijna op. Maandagavond ga ik naar Kisoro, want dinsdag pak ik de bus naar Kampala, deze vertrekt om 05.30 uur. Nou blijf ik die dinsdagnacht in Kampala slapen en ik denk er aan om de woensdag overdag een heerlijk lekker aan het Victoriameer te gaan liggen. Woensdagavond om 23.30 vliegt hij terug en ik kom donderdagochtend weer vroeg aan.
Het was een mooi avontuur en ik heb veel kunnen doen hier. Het was leerzaam en mooi, maar ook keihard! Het moeilijkste was om te accepteren dat je sommige niet kan redden, maar het was des te bevredigender om te laten zien dat ik het wel kon!
Je kan er over denken, je kan er over dromen, maar je moet het doen!
Panic is on the waY this monday!!!
Groet uit mijn hart!
Wurn
PS: bedankt voor het lezen van alle verhalen en bedankt voor alle reacties!!! Ik waardeer het bijzonder!!!
-
09 Maart 2013 - 16:50
Andre:
Hoi Werner, bedankt voor je mooie verslagen. Goede reis, en tot ziens.
André
DM Meppel -
09 Maart 2013 - 17:05
Erik:
Leuk om je zo te volgen op je reis! Geniet nog even en voor komende week wens ik je een goeie terugreis!
Groet,
Erik -
09 Maart 2013 - 17:38
Monique:
Hoi Werner,
Leuk kom je verhalen te lezen, ook om een klein beetje te begrijpen hoe het daar nu is. Wat maak je daar een bijzondere dingen mee, van genieten van de natuur, warmte en kou, regen en droog, leven en overleven het is nogal wat. Je hebt in ieder geval je steentje bij kunnen dragen aan de zorg daar.
Je komt alweer terug wat is die tijd snel gegaan zeg! Geniet nog heel even en alvast een hele goeie terugreis komende week.
Groetjes Monique -
09 Maart 2013 - 18:55
Melin:
Haa Werner!
Je hebt een hoop mooie, minder mooie, maar zeker indrukwekkende dingen meegemaakt. Een goede voorbereiding voor als je daadwerkelijk tropenarts wilt worden. Want dan heb je te kampen met slechte omstandigheden, machteloosheid etc. Hopelijk draagt het bij aan je toekomstbeeld en je dromen.
Nu de laatste dagen. Geniet er nog maar flink van, want wedden dat je het gaat missen! Dan is Nederland weer heel strak, saai en voorspelbaar. Niet tegen de terugreis op zien hè! Heen is alles goed gegaan, dus nu ook! Succes!
Xx Melin -
10 Maart 2013 - 09:27
Ton EnLia:
Hoi Werner,
Gelukkig horen we weer wat van je.
Deze levenservaring zal je nooit meer vergeten.Je zal het nog moeilijk krijgen om straks van alles afscheid te nemen.
Je kan enorm trots zijn op jezelf.!!!!!!
We weten zeker dat er thuis een "warme douche" is.!!!
Geniet de laatste dagen en een goede reis terug. ( gaat dat lukken met die koe) -
10 Maart 2013 - 14:20
Marlies, Marja, Erna, Henriece En Nahida:
Hey Werner, mooie verhalen. Vandaag alle tijd om alles te lezen. Rustige zondag in meppel.
Wil je nog mee dag je oefenen met de militairen in Havelte. We gaan donderdag 21 maart.
Goeie reis terug en diep respect voor alles wat je daar doet en meemaakt. -
10 Maart 2013 - 23:54
Viola:
Hé Werner,
Je kan mooi schrijven! Ik heb met bewondering, verbazing over de Uganda style en veel respect voor jou de verhalen gelezen. Nog een paar goede dagen. De terug reis gaat vast net zo goed als de heenweg, maak je geen zorgen. Tot snel,
Groetjes Viola -
11 Maart 2013 - 14:39
René:
Heeey Werner,
Leuke verhalen Werner, geniet er nog even van en we zien je snel weer in Diac.
Groet René -
11 Maart 2013 - 22:10
Annemary:
Heyyy allerbeste lieverd!!!wat leuk al die lieve mense die wat leuks terug sturen!!daarom ook nog een berichtje van mij!!nog even en dan ben je weer thuis!!!dont worry!!loveee!!gr je zus!!! En zwager -
12 Maart 2013 - 11:59
Marco En Jolada:
Hoi Werner,
Aan een indrukwekkende reis is nu bijna een einde. We hebben genoten van je prachtige verhalen. Ook voor ons leerzaam en indrukwekkend.
Geniet nog even van het avontuur en houd de goede en mooie momenten vast.
Een goede reis naar huis en dan zullen we vast alles horen.
Liefs, Marco en Jolanda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
