De Sinterklaas Show

Gulu ligt in Acholi gebied, in het noorden van Oeganda. Dit gebied was ooit slachtoffer van de gruweldaden van het Leger Van De Heer onderleiding van Joseph Kony.
Deze zelfverklaarde heilige had een leger van kindsoldaten bij elkaar gebracht en terroriseerde de dunbevolkte gebieden van noord oeganda en wat nu Zuid-Soedan is. Tien jaar geleden kwam de bevolking in op stand en dreef hen terug. Sindsdien is het weer veilig in noord Oeganda!
En toen kwamen ze: de ngo's.

NGO staat voor Non-Governmental Organization, je zou ook kunnen zeggen dat het staat voor Nauwelijks Goede Organisatie of Neanderthaler Gaat Oplossen. Het werkt niet. Op het hoogte punt van dit alles zaten er meer dan 500 organisaties in Gulu die allemaal los van elkaar opereerden, sommige in de gezondheidszorg, andere in de watervoorziening, weer andere zette kleine bedrijfjes op.
Maar allemaal rijden ze in dikke auto's, en allemaal zitten ze in dikke huizen met een groot hek met prikkeldraad, wifi en schoon drinkwater.

Wij verblijven in Dove's Nest, een prima hotel met prima wifi, een filmkanaal, een redelijke keuken, (hoewel de kip, rijst en groentjes ons de keel uitkomt) en een heerlijke tuin waar je kan uitrusten. Het is ook een conferentie centrum en de ene workshop na de andere wordt hier gehouden, de ene amerikaanse worst na de andere komt hier binnen gelopen en klaagt.

Officieel mochten wij het ziekenhuis nog niet in. De redenen waren ons nogal onduidelijk. Het had te maken met het feit dat de ziekenhuis directeur ons eerst wilde zien en dat moest samen met het hoofd van vrijwillig servies oeganda gulu. De eerst genoemde was er de hele eerste week niet, de tweede hebben we misschien drie dagen meegemaakt.
Er is verder geen hulp van vrijwillig servies aan ons geboden, dus daar zaten we in een hotel, te wachten.

Natuurlijk hebben we dat niet gedaan.
Op eigen initiatief hebben we het systeem van het Gulu Regional Referral Hospital uitgeplozen. En eigenlijk is het heel simpel.
Er zijn 15 oegandese artsen, allen eerste jaars. Zij rouleren van afdeling naar afdeling (kindergeneeskunde, gynaecologie/obstetrie, chirurgie en interne) en leren elkaar de kneepjes van het vak. Ze worden bijgestaan door oudere jaars, die ze met name helpen op de OK.
Vrijwillig servies had ons verteld dat er op de verloskunde geen artsen zouden zitten en dat we het ziekenhuis personeel lekker konden gaan trainen.
De realiteit is het volgende: er zitten drie jonge oegandese artsen op de verloskamers/gynaecologie en zij doen alles, daarbij is er nog een amerikaanse gynaecologe en twee oegandese gynaecologen. Dit stokt toch wat met de aan ons gegegen info.
Maar vrijwillige servies heeft ook geen medische program manager. Ze hebben geen dokter of public health personeel. Gelukkig hebben ze wel 42 mensen in de administratie voor 10 vrijwilligers in het hele land.

Het personeel in het ziekenhuis is vriendelijk en bij vlagen erg gemotiveerd. Wat ze met name missen zijn instrumenten en medicijnen. De kennis zit wel goed, ze kennen de hele protocollen van bloedverlies tijdens de bevalling uit hun hoofd, ook de stappen van een stuitbevalling dreunen ze zo op.
Dus wat hebben wij hier te zoeken?
En als wij dit oord vol met ngo's vergelijken met ons project in Owangai dan huilt ons hart! Hoe kan het zijn dat een overheidsziekenhuis na jaren van geld ontvangen nog steeds niet goed bevoorraad is met medicijnen en instrumenten? Dit waren ook de gedachten van het hoofd alhier.

De omgeving is prachtig en uitnodigend voor een lekkere mountainbike partij! Gulu heeft een aantal heerlijke restaurants en twee prima zwembaden, maar hiervoor waren we niet gekomen.

Dus hebben we gisteren ontslag genomen!
Wij doen niet mee met deze sinterklaas show!

In plaats daarvan gaan wij weer naar ons eigen project en proberen daar nu de tandheelkunde te introduceren. Amuria en het noord-oosten zijn leeg, geen medische hulp. Gulu met alle westerse luxe en de dikke auto's die hier rondrijden en geen hulp of perspectief van vrijwillig servies, heeft ons de keuze van ontslag min of meer opgelegd.
De aanloop ging al niet fraai, de werkelijkheid schijnt een spel van slechte communicatie te zijn.

Maar wij hebben het nog steeds leuk samen. Onder tussen staat Elize met 59-56 voor. Wij doen aan estafette pesten (het kaartspel).
Wij willen met een goed gevoel terug gaan naar Nederland. Daarom gaan we proberen nog een keer nog Owangai te gaan en met de steun van de bevolking daar wel die nodige hulp te bieden.

Morgen gaan wij naar Kampala, alles is geregeld: vervoer en hotel!

Wij vinden deze keuze absoluut niet leuk en beschuldigen niemand persoonlijk. Dit is gewoon niet ons ding, het geen wij wel hadden gehoopt. In Kampala en in Utrecht zullen wij gesprekken aan gaan met vrijwillig servies om ze volledig op de hoogte te brengen van de situatie alhier en ze, indien zij dat willen, van advies te voorzien.

Groet uit ons hart!

Elize en Werner